Czemu akurat mnie?! Czemu akurat na mnie bogowie zesłali te koszmary?!
Chciało mi się wyć z żalu. Dlaczego te sny mnie dręczyły? Może za jakieś złe uczynki?
Spojrzałam z zazdrością na uśpiony las wokół. Wszyscy mogli spać tak spokojnie, nie targani obawami i strachem...
- Conveel...- zaczęłam żałośnie. - Czemu mam te sny?
- Nie wiem, słońce. - odpowiedział, patrząc mi głęboko w oczy. - Naprawdę nie wiem.
Phh. "Słońce". Łatwo mu było tak mówić, gdy w moim sercu szalały burzowe chmury. Nie tylko w moim sercu, ale także i na niebie, jak zauważyłam. Oboje byliśmy tym mocno zaniepokojeni. Snami, nie burzą.
- Harda... - zaczął ostrożnie mój basior. - Chyba mam pewien pomysł...
<Jaki to pomysł, słonko?>
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz